Το στόμα ανοιγοκλείνεις μα μένεις σιωπηλός

Το χώμα καταπίνεις κι αρρωσταίνεις ομαλώς

Ξένη βρώμα να ξεπλύνεις επιμένεις ευτελώς

Κώμα παραφροσύνης, υφαίνεις οικειοθελώς

Το ψύχος της οδύνης ζεσταίνεις αυτοτελώς

Το χάος μεγεθύνεις, δεδηλωμένης ο τυφλός

Τη σήψη διευκολύνεις, αναμένεις φειδωλός

Ονειρώξεις ειρήνης αλυσοδένεις ιδιοτελώς

Μονοπάτια ευθύνης διαβαίνεις επισφαλώς

Ήχος αλλοφροσύνης της ηγουμένης ο αυλός

Εθισμός της γαλήνης, κεκτημένης ο μοχλός

Λάτρης της τοξίνης, παραμένεις παρδαλός

Θυσίες παρατείνεις, πεθαίνεις αμαρτωλός

Από το μάτι θείας δίνης βγαίνεις νωχελώς!

ΔΙΗΝΕΚΗΣ 2017