Το όνομά μου περιττό, εγώ είμαι αυτά που λέω

Τα πάντα αμφισβητώ, και υγρή φωτιά αναπνέω

Ελευθερία αναζητώ, φόβο και ψεύδη κατακαίω

Άνθρωπος όχι φυτό, αλλά ούτε και ζώο αγελαίο

Ξύπνησα το συνειδητό, με χτύπημα αστραπιαίο

Μέσα στο συρφετό, το σκότος είναι αβυσσαλέο

Της πίστης το ερπετό, κέρασα θάνατο ακαριαίο

Ποτέ δε γονυπετώ, ίσως πονώ αλλά δεν κλαίω

Κανέναν δεν υπηρετώ, μα ορθολογισμό διαχέω

Το τέλος είναι αρκετό, τίποτα δεν είναι τυχαίο!

ΔΙΗΝΕΚΗΣ 2017