Ο φόβος του θανάτου τη σκέψη κατευθύνει... 

μεγάλωσες με στόχο αξιοπρεπώς να γονατίζεις
 

Η σιωπή του αδυνάτου τη φωνή σου σβήνει...

ποιήματα ησυχίας αυστηρώς αποστηθίζεις

Το ρόλο του προβάτου η υποτέλεια προτείνει...

στο θείο έλεος συνεχίζεις ευτελώς να ελπίζεις

Ψεύδος μεσσία αοράτου την πτώση επιταχύνει...

φρόντισες την οργή συνεπώς να σφραγίζεις

Του μαντάτου η αναμονή γέννησε ευγνωμοσύνη...

οφείλεις χαρά και λύπη διαρκώς να συγχρονίζεις

Η ηθική του συνδικάτου την οδύνη διευρύνει...

σχεδιασμένος το εγώ αυτοτελώς να ξεσκίζεις

Μια ιέρεια του πάτου τη ντροπή θα ξεπλύνει...

έμαθες λάφυρα τοξικά επιμελώς να ξαφρίζεις

Η θεία πείνα του χορτάτου την εξέλιξη μολύνει...

εκπαιδεύτηκες την ύλη ακριβώς να υπολογίζεις

Το βασίλειο του γονάτου ύμνος στη μετριοφροσύνη...

με λήθη την αλήθεια διαχρονικώς ταυτίζεις!!!

ΔΙΗΝΕΚΗΣ 2016