Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε σε ένα μέρος που δεν υπήρχαν φίδια. Στο πανέμορφο νησί που ζούσε δεν υπήρχε ούτε ένα φίδι. Την ίδια χρονική περίοδο υπήρχαν διάφορες ομάδες ανθρώπων που ζούσαν σε άλλα μέρη όπου υπήρχαν φίδια. Επειδή εκεί ο κίνδυνος από τα φίδια ήταν υπαρκτός, οι άνθρωποι έφτιαξαν ένα σύστημα κανόνων συμπεριφοράς που από τη μία περιορίζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων αλλά από την άλλη μειώνει τον κίνδυνο δαγκώματος από τα φίδια. Σε κάποια στιγμή αυτοί οι άνθρωποι, συνάντησαν εκείνον που έμενε στο νησί που δεν υπήρχαν φίδια και προσπάθησαν να τον πείσουν για τη χρησιμότητα του συστήματος κανόνων που καθορίζει τη συμπεριφορά σε σχέση με τα φίδια. Αυτός απλά τους απάντησε «Εδώ δεν έχει φίδια, οπότε το σύστημα κανόνων σας εδώ είναι απλά περιοριστικό και πλήρως άχρηστο». Εκεί κατάλαβαν ότι ο μόνος τρόπος να τον "πείσουν" ήταν να φέρουν φίδια στο νησί του...

Ας σκεφτούμε τώρα το θέμα της ηθικής. Όλα τα κοινωνικοπολιτικά συστήματα οργάνωσης (θρησκεία, πολιτική, φιλοσοφία, κλπ) έχουν ένα κοινό στοιχείο, έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα κανόνων τους οποίους όποιος ακολουθεί είναι ηθικός, καλός...ε λοιπόν, αυτός που είναι ήδη ηθικός, καλός, δε χρειάζεται τέτοια συστήματα αφού η ηθική του δεν κινδυνεύει, ζει στο μέρος που δεν έχει «φίδια». Με άλλα λόγια όλα τα κοινωνικοπολιτικά συστήματα οργάνωσης είναι χρήσιμα για τους ανήθικους και όχι για τους ήδη ηθικούς...κι ως τέτοια έχουν φτιαχτεί ή τουλάχιστον υποστηρίζονται/προωθούνται από ανήθικους...αφού ο πραγματικά ηθικός δεν χρειάζεται να δημιουργήσει ένα σύστημα περιορισμών για να ορίσει την ηθική του, είναι ήδη ηθικός...δε χρειάζεται απαγορεύσεις...ενώ ο ανήθικός χρειάζεται ένα τέτοιο σύστημα για να δικαιολογεί την ανηθικότητά του και να την κρύβει πίσω από τη «μάσκα» της εκάστοτε συμμορίας στην οποία το σύστημα τον τοποθετεί από τη στιγμή που γεννιέται...με άλλα λόγια, μόνο οι άρρωστοι χρειάζονται φάρμακα, όχι οι υγιείς...

ΔΙΗΝΕΚΗΣ 2016