Ξύπνησες απ’ το κώμα κι έπεσες σε αφασία, 

ακαμψία, στην πλήρη ησυχία...
 

Έγινες να με το χώμα, της λάσπης χορηγία, 

σκοτεινή οδηγία, ύπνωση κι απραξία...

Διψάς για άλλο ένα κόμμα, αλλά εγώ βάζω τελεία, 

βαδίζω ευθεία, πίσω μου αφήνω τα θηρία...

Φτιάχνω δικό μου νέο χρώμα, ανθρώπινη ιστορία, 

λογική αλληλουχία, τέλος στην αυτοτιμωρία...
 

Μπροστά κοιτώ ακόμα, είναι κοντά η αφετηρία!

ΔΙΗΝΕΚΗΣ 2016